Een chirurg is niet bang...Hij maakt zich zorgen!

Zo dat is wel even geleden dat ik een aanvulling heb gemaakt.....Intussen heb ik weer 2 co-schappen af en de 4e zit er voor de helft al weer op!!! Neurologie was super leuk! Lekker dicht bij huis weer :-) Psychiatrie betekende iets verder reizen. Gelukkig mag je dan later beginnen dus dan hoefde ik niet mega vroeg op! Ook psych was erg leuk, viel me alles mee! Ik zat aan een ziekenhuis vast en kon dus ook met de consulten mee. Verder vooral naar levensverhalen geluisterd...En daar komen af en toe heftige dingen naar boven!!!!

Intussen ben ik aanbeland bij chirurgie. Mijn vooroordelen kloppen wel ten dele. Ik had een enorme hierarchie verwacht en die is er ook. 's Ochtends is er overdracht van de nachtdienst en 's avonds is er de indicatie bespreking voor de volgende dag. Dat betekend dat iedereen op dat moment in de overdrachtsruimte aanwezig moet zijn. Dit is een college zaal. Eigenlijk is het een soort van apenrots. Op de onderste 2 rij=en zitten de co-assistenten, de rij daarboven is voor de arts-assistenten niet in opleiding, daar boven zitten de jongste assistenten in opleiding en daarboven de oudste assistenten in opleiding. Op de rij daar weer boven zitten de opperapen (de stafleden en de professoren). Hier wordt natuurlijk niet vanaf geweken. Nu zijn we alleen sinds maandag verhuisd naar een andere college zaal waar de indeling van de zaal iets anders is, wat leidt tot grote verwarring in de apenhierarchie. Kreten als: waar moeten we nu zitten??? vliegen in het rond. Sommige stafleden blijven ook stug bovenin de rots zitten, terwijl dit niet handig is gezien het scherm met de patiënten informatie een stuk kleiner is. Ook kan men nu aan een tafel met lekkere stoelen zitten. Natuurlijk is dat alleen weer voor de mensen die dienst hebben. Dus helaas moeten de co's en de rest op de apenrots het doen met houten klapstoeltjes.

Dit om aan te geven hoe het ongeveer werkt. Verder vallen de chirurgen heel erg mee, vooral als je een op een met ze staat. 's Middags is er echter nog de indicatie bespreking. Daar moeten de co's de patiënten voor dragen die ze die dag hebben gezien. Tijdens deze indicatie besprekingen komt soms het apengedrag weer naar boven als je bestookt wordt met vragen. Sommige vragen kun je best beantwoorden, anderen zijn echter te ingewikkeld...Op het moment dat je dan durft te zeggen: ik weet het niet, krijg je soms een afkeurende blik...Andere keren krijg je echter te horen: ja, ik weet het ook niet, maar ik dacht misschien heb je daar over nagedacht....ZUCHT...
Als je dan je patiënt aan het voordragen bent kan het zijn dat je vanuit de zal in een keer een gil hoort van iemand die je uitlegt dat het toch echt vaaGIEna moet zijn (let op: de GIE gaat in dit geval 3 octaven omhoog). Waarna er nog diverse malen op uitspraak wordt gecorrigeerd.

Verder leert men het verschil tussen orthopeed of chirurg tijdens een traumabespreking. Een ''Goh, bent u dan niet bang voor...'' kan reken op het antwoord ''Chirurgen zijn niet bang, die maken zich zorgen!"

We hebben ook nog lessen statistiek gehad. Als ik mensen heb met een ziekte en door ze niet te behandelen leeft na 5 jaar nog 60%. Dat betekend dat mijn behandeling 60% van de mensen met deze aandoening geneest. (De wijze les hieruit is natuurlijk dat wij na moeten denken voor we iets in percentages uitdrukken).

Gelukkig mag je tijdens dit co-schap ook nog eens echt wat doen. Allemaal relatief makkelijke dingen, maar goed we moeten ze wel kunnen. Ik heb bijvoorbeeld al mensen voorzien van katheter. Is nog best lastig bij vrouwen, haha. En ik heb mij al uit mogen leven met naald en draad, en ik moet zeggen ik was best tevreden :-)...Nu hoop ik dat ik nog meer kans krijg om te oefenen, want 1 oefensessie is natuurlijk niet genoeg...Maar er komt nog een weekend dienst aan...Dus mensen in de buurt van Nijmegen, gaat allen klussen en wie weet mag ik nog een kans krijgen om te hechten ;-)....Grapje natuurlijk...